Uit onderzoek van TNS-NIPO dat uitgevoerd is in 2000, blijkt dat Nederland zo’n 1,4 miljoen slechthorenden van 18 jaar en ouder kent. Van dit aantal heeft ongeveer een half miljoen (36%) een hoortoestel. Hieruit zou af te leiden zijn dat er nog 1 miljoen potentiële hoortoestelgebruikers zijn en dat dus 64% van de slechthorenden in Nederland eigenlijk wel een of andere oplossing wil maar deze tot nu toe niet hebben omarmd. Dit is een mythe.
Vaak wordt gedacht dat een andere aanpak, een andere manier van adverteren, een uitgebreid sociaal marketing plan of nog geavanceerdere producten ertoe kunnen leiden dat ook deze onaangeboorde groep cliënten aan het hoortoestel zou gaan. Deze grote groep potentiële hoortoestelgebruikers bestaat helemaal niet. Bij het bepalen van de potentiële hoortoestelmarkt kan namelijk er niet van worden uitgegaan dat al deze mensen met een gehoorverlies ook potentiële consumenten zijn van hoortoestellen.
Wanneer de industrie of audicienbedrijven hier vanuit gaan, stellen zij zich onrealistische verkoopdoelen. Een voorbeeld kan dit verduidelijken. Wanneer een fabrikant van MP3 spelers ervan uit zou gaan dat iedereen die van muziek houdt een potentiële klant van een MP3 speler is, zou deze een enorm grote markt voor zich zien. Wanneer echter realistische doelen worden gesteld en de criteria worden aangescherpt, gaat het om muziekliefhebbers die behoefte hebben aan muziek, dit wensen te beluisteren (in een mindere kwaliteit) via een hoofdtelefoon veelal buitenshuis en die in het bezit zijn van een computer en niet terugdeinzen om een dergelijk apparaat hierop aan te sluiten, MP3’s te downloaden of te converteren. De potentiële groep gebruikers is nu plots veel kleiner geworden.
Voor slechthorenden gelden meerdere criteria om aan een hoortoestel te beginnen
Zo geld ook bij slechthorenden dat er meerdere criteria zijn dan alleen het gehoorverlies. De mate waarin men zich beperkt voelt en de communicatieve eisen die in het dagelijks leven worden gesteld spelen een belangrijke rol (onderzoek Mulder en Mare). Hierbij blijkt dat de ervaren beperking zelfs belangrijker is dan het objectief gemeten gehoorverlies (Garstecki en Erdler). Dus pas op het moment dat de ervaren slechthorendheid voldoende groot is (en andere weerstanden zijn overwonnen), gaat men op zoek naar hulp.
Slechts deel slechthorenden behoefte aan een hoortoestel
Uit het Mark Track IV onderzoek uitgevoerd in de Verenigde Staten blijkt dat van de 24 miljoen slechthorenden die geen hoortoestel hebben slechts 7 miljoen een significante behoefte hebben om aan een hoortoestel te gaan. Deze 7 miljoen kunnen dus tot de potentiële hoortoesteldragers gerekend worden (29%). In hetzelfde onderzoek van Kochkin komt naar voren dat 32% van de niet dragers denken dat hun slechthorendheid ernstig genoeg is om een hoortoestel te gaan dragen. Dus 32% van de groep potentiële slechthorenden zou eventueel een hoortoestel willen, maar gaat om andere redenen niet tot de verkoop over. Dit is het reële percentage van slechthorenden die tot de potentiële doelgroep behoren en waar een sociaal marketing plan, voorlichting, advertenties e.d. op gericht kan worden.
Dit percentage komt goed overeen met het percentage gevonden in het onderzoek Gehoor in Nederland uit 2005: van de slechthorenden die geen hoortoestel dragen geeft 30% wel eens te denken aan een hoortoestel.
In Nederland draagt van de 1,4 miljoen slechthorenden boven de 18 op dit moment 500.000 een hoortoestel. Dit betekent dat er zo’n 900.000 slechthorenden in deze leeftijdcategorie zijn zonder hoortoestel en hiervan dus zo’n 300.000 (30%) tot de potentiële dragers gerekend kunnen worden. Deze 300.000 vormt de potentiële markt.
Conclusie
De gezamenlijke partners in de hoortoestelindustrie zijn tot nu toe reeds succesvol geweest in een markt waar ruimte voor verbetering is en die een goede potentie heeft gezien de vergrijzing en de komst van de babyboomers.
