Hoortoestelletje ‘voâh wènag’

Heeft u ook gekeken naar het programma Meldpunt? Ik vind het toch wel bijzonder dat hoortoestellen telkens weer als duur worden weggezet. Hoezo duur? Oké 4000 euro voor twee buitencategorie hoortoestellen is natuurlijk een forse investering, maar als je 5 jaar met je hoortoestel doet, kost je dat net aan 2,20 euro per dag. Daarvoor krijg je je sociale leven terug, ga je je zekerder voelen, ondervind je betere relaties met familieleden en vrienden én ga je mentaal beter voelen. Het scheelt daarnaast een boel luisterstress en je voelt je energieker omdat ook de luistermoeheid verdwijnt. Daarmee heb je gelijk een oplaadbare headset waarmee je draadloos kan telefoneren en naar muziek kan luisteren. Als klap op de vuurpijl wordt de kans op dementie ook nog eens kleiner. Mijn dagelijkse kopje koffie van 2,70 euro op de Grote Markt hier in het Haagse heeft minder positieve effecten vermoed ik.

Dat de toestellen uit de bak van de zorgverzekeraars geschikt zouden zijn voor 90 tot 95% van de cliënten is een cijfer dat plots uit de audiologische lucht komt vallen in het tv-programma. Waar dat op gebaseerd is, blijft onduidelijk.
Ik heb me trouwens ooit laten uitleggen dat zorgverzekeraars vinden dat een hoortoestel adequaat is, als je daar als slechthorende in 80% van de tijd mee kan functioneren. Het lijkt erop dat je als slechthorende in de overige 20% van de gevallen maar moet aanmodderen met de geleverde hoortoestellen.

De vraag is wat je als audioloog of audicien uiteindelijk wil bereiken voor je cliënt. Ga je mee in het denken van zorgverzekeraar en accepteer je dat adequaat eigenlijk sober en net niet goed genoeg betekent, of wil je het meest optimale voor je cliënt? En nog veel belangrijker: Wat wil de cliënt zelf en wat heeft hij daarvoor over? Om daarachter te komen is een open communicatie nodig, zonder de wensen van de cliënt in te vullen of van aannames uit te gaan.  

Wat ook bijzonder is, is dat er bijna niemand adequaat geholpen blijkt te kunnen worden met hoortoestellen uit de onderste twee categorieën van het hoorprotocol. Als er in totaal 1400 hoortoestellen in de database zitten, zoals Meldpunt aangeeft, dan worden er 560 daarvan dus nauwelijks gebruikt. Dat kan betekenen dat het hoorprotocol slechthorenden niet goed weet te categoriseren, maar kan net zo goed iets zeggen over de kwaliteit van deze vergoede hoortoestellen.

De meeste audiciens die voor het ambacht kiezen, zijn bereid dag in dag uit voornamelijk met ouderen te werken en hebben over het algemeen een ontzettend zorgzame en cliëntgerichte instelling. Het heeft directies van grootwinkelbedrijven vele hoofdbrekens gekost om hun zorgverlenende audiciens juist iets commerciëler te krijgen. Dat was de afgelopen jaren dringend nodig om enigszins uit de rode cijfers te komen.

Het is natuurlijk zeer spijtig te horen dat er audiciens zijn die hun cliënten onvolledig informeren en naar het lijkt op onethische wijze cliënten toestellen in hun maag splitsen.

Het gedrag van deze kleine groep audiciens is zeker niet goed te praten, maar als je als audiciensbedrijf je inkomsten de afgelopen jaren hebt zien halveren en tegelijkertijd ook nog eens van de verzekeraar meer werk moet doen voor minder geld en dat bij een moordende concurrentie, dan snap ik dat tijd een belangrijke factor wordt. Met een buitencategorie hoortoestel heb je, zoals Paul Valk aangeeft in het programma, sneller een schot in de roos. En als je zo’n hoortoestel als klant eenmaal gewend bent, wil je die extra adequate procenten natuurlijk ook niet meer zo snel inleveren. Op die manier heeft de audicien dus sneller een goed eindresultaat, zowel qua tijd als geld.

De leerschool is dat het essentieel blijft klanten van volledige en gedegen informatie te voorzien en keuzevrijheid te geven. Zo blijft het vertrouwen in de audicien als beroepsgroep ook in de toekomst behouden en lijden de goeden niet onder de kwaden.

Een goed geïnformeerde cliënt kan uiteindelijk na een testperiode zelf beslissen of hij voor een high end hoortoestel gaat of binnen de vergoede zorg wil blijven.
En als een cliënt met minder aandacht en service genoegen neemt of voor iets minder adequaat wil gaan, dan kan hij altijd nog wel ergens een hoortoestelletje ‘voâh wènag’ scoren zoals we dat op zijn Haags zeggen.