Echt oud en beperkt – column

Je kan de tv niet aanzetten of de tv reclames voor hoortoestellen van ketens vliegen je om de oren. De een laat weten dat je pas oud bent als je er geen draagt, dit tot ergernis van mensen die vinden dat hun slechthorendheid juist niet met ouderdom geassocieerd mag worden. De ander benadrukt de onzichtbaarheid, terwijl dit volgens deskundigen juist weer schaamte benadrukt voor het niet goed horen. Daar tegenover staat een keten die hoortoestellen verkoopt die juist wél gezien mogen worden en een ander maakt met de klanken van een vleugel op de achtergrond duidelijk dat ze passie hebben voor hun slechthorende cliënten.
Na het voorbij zien komen van al deze reclames, vroeg ik me af wat mij zou motiveren en welk pad ik zelf bereid zou zijn te bewandelen met een beginnend gehoorverlies. De standaard weg naar een hoortoestel met een kwalitatief zeer goed zorgtraject is mij natuurlijk bekend. Ook ken ik meer dan voldoende goede audiciens waar ik mijn oren aan zou toevertrouwen. Tegelijkertijd heb ik een broertje dood aan wachtkamers, gefrunnik aan mijn lijf door niet intimi en ook aan wachten op de levering van producten op het moment dat ik de beslissing heb gemaakt die aan te schaffen. Dat van die wachtkamer is een reden dat ik bijna nooit naar de huisarts ga. De meeste klachten blijken vanzelf ook over te gaan zo blijkt en ook mijn vertrouwen in producten ontwikkeld door farmaceutische bedrijven is bij mij de afgelopen decennia tot het nulpunt gedaald. Ben ik in de stad en is een product in een winkel niet op voorraad dan loop ik resoluut door om thuis het online te bestellen.
Hoe zou voor mij persoonlijk, als 56 jarige late babyboomer en ‘early adopter’ op het gebied van gadgets en technische innovaties, de ideale weg naar een hoorhulpmiddel eruitzien en waar moet zo’n apparaat aan voldoen? Allereerst zou ik bij een beginnend gehoorverlies, waar ik inderdaad de eerste tekenen van bemerk, niet bereid zijn het hele voorgeschreven traject te doorlopen. Dat betekent op mijn leeftijd namelijk éérst naar de huisarts, dan naar de KNO-arts om vervolgens pas twee afspraken later bij de audicien met een product in mijn oren naar huis te gaan. Dat zijn vier wachtruimtes te veel en ook veel te lang voordat ik eindelijk het nieuwe gadget, want dat zijn hoortoestellen tegenwoordig, in mijn bezit heb. In de huidige hoortoestellenbranche is men zich er vast al bewust van dat er consumenten zoals ik rondlopen. Dat is te zien aan de werkwijze bij een aantal audiciensbedrijven. Hoortoestellen zijn te koop buiten de vergoede zorg om en bij sommige audiciensbedrijven krijg je direct al na de eerste afspraak een hoortoestel mee. Ook zijn hoortoestellen online te bestellen en al dan niet thuis af te stellen. Veranderingen in het standaard winkelconcept zijn ook reeds zichtbaar waarbij men zich meer en meer op beleving richt. Tegelijkertijd implementeren fabrikanten van oortjes buiten de hoortoestellenbranche de eerste opties voor slechthorenden.
Als er een hip en betaalbaar oortje direct online te koop zou zijn voor beginnend gehoorverlies zou mij dat persoonlijk aanspreken. Dat kan in de vorm van bijvoorbeeld de Apple AirPods, maar dan speciaal ontwikkeld voor slechthorenden. De volgende dag zou ik via een bijbehorende app zelf een gehoortest op mijn smartphone afnemen en de instelling aanpassen. De microfoon van de smartphone kan, zoals dat nu ook al mogelijk is bij de iPhone, als externe microfoon dienen om spraak beter te verstaan in bijvoorbeeld een restaurant. Geluidskwaliteit zou voor mij bij de keuze ook een grote rol spelen. De relatief grote luidsprekers in dit soort oortjes maken me als muziekliefhebber en enigszins audiofiel vast blij. Via Bluetooth draadloos muziek streamen en bellen kan natuurlijk standaard met dit soort apparaten zoals dat ook met de betere hoortoestellen kan.
Het zal vast niet lang meer duren voordat zulke oortjes voor slechthorenden op de markt komen. Deze zullen voor een deel van de consumenten in een behoefte voorzien en er ook voor zorgen dat ze eerder de stap zetten naar een echt hoortoestel. Dat is belangrijk omdat slechthorendheid gerelateerd is aan cognitieve achteruitgang en ook dementie. Ik ben benieuwd welke hoortoestelfabrikant als eerste de stap naar de ontwikkeling van zo’n oortje zet of daar de samenwerking voor op zoekt. Of wordt dit wellicht overgelaten aan partijen die veel minder kennis hebben van audiologie?
Wanneer ik de reguliere weg naar een hoorhulpmiddel zou moeten volgen zou ik me als 50-plusser juist oud en beperkt gaan voelen en mijn aanschaf uitstellen. Zoals we weten volgt bij slechthorendheid na uitstel een hele lange tijd van afstel.